Kadawer

+0200k312007b+02:00Do, 18 Okt 2007 10:03:16 +0200 17, 2007 · Geliasseer in Uncategorized

Hi almal,

Het ook maar besluit ek kom maak vir my nog ‘n blog hierdiekant. Ek wil julle vertel van die ‘kadawer’ Nou kyk, ek het helse vrees vir dooie goed. Veral dooie mense. Wil dit nie sien nie. Wil niks daarmee te doen hê nie. Wil nie eers dink aan dood nie.

Die storie begin so:

Ons ken nou al die afgelope 10 jaar die klein Mozambiekertjie. ‘n Regte kansvatter, maar hy stick around soos mens sal sê. En ons is maar altyd daar om die klits te help. Eendag kom hy en een van sy mede landsgenote by ons aan met ‘n versoek wat my maag laat bollemakiesie slaan het. Een van die swartes wat op die myn gewerk het is dood. En hulle kry nie iemand om die lyk Moz toe te karwei nie. Manlief koukus met my dat die biesies bewe. En ek begin toe ook sommer bewe. Wat ‘n aaklige gedagte. Om vir 1200km met ‘n lyk rond te ry!

Ek sien dit al. Dis warm in Moz. Dis somer hier. En al wat ek aan kan dink is – ‘wat as die lyk se sappe begin uitloop?’ Ek weet mos niks van sulke goed af nie. En toe moes ek uitvind die ou is al 3 weke gelede dood. Nog meer stres. En ek kon nie uitdraai nie, want manlief soek my saam. Wil nie alleen die ver pad aandurf nie.

Soek ‘n geskikte ‘trailor’. Moet toe wees – orals. Kry een en daar sit ons af na die lykshuis. Elke liewe bloedsel in my lyf bruis. Ek sit in die bakkie met my ogies styf toe, want ek wil niks sien nie. Nie eers die kis nie. Na wat vir my gevoel het soos 16 jaar laai hulle toe die kis in die waantjie en die bakkie gee so rukkie. En ek weet toe dat daar nie omkeer is nie. Ek vermy sommer die kantspieëltjies ook. Netnou loer daar iets vir my of dalk iets dergliker…

Ons vat die langpad. Ek gesels min. Bang sien. Drink skaars iets, want ek gaan moet uitklim om te pp. En dit gaan ‘n mission wees ek weet dit sommer. By die eerste stop vir diesel, laat my blaas my in die steek en ek moet uitklim. Klim uit daai bakkie facing forward all the time. Kyk nie eenmaal om nie. Loop soos stokmannetjie so vinnig as wat my lam bene my kan dra na die toilette. Nou moet ek moed bymekaar skraap om weer terug te loop. Ek dink by myself is daar nie iemand wat my kan kom haal hier halfpad tussen êrens en nêrens nie. Wie kan ek bel? En skielik besef ek dit raak warmer. Hoe vinniger ons die ou by sy bestemming kan kry, hoe minder ‘sous’ gaan uitloop. En soos dapper stokmannetjie vind ek my pad terug na die bakkie – facing forward – kyk nie om nie. En my hartspiere werk oortyd.

Dis ‘n hengse ver ent om te knyp as mens eers in Mozambique is, en ons moet weer stop voor ons die grens oorsteek. Dieselfde ritueel vind plaas op Malelaan. Facing forward doen ek gou als wat ek moet. En ons laat waai grenspos toe. Aan SA kant gee ons al die nodige dokumente in en hulle gee ons die ‘go-ahead’ om deur te gaan. By die Moz kant word ons gestop. ‘n Baie windgat doane beampte kom gooi sy lyf rond by ons. Vra klomp bombastiese vra, so asof hy die minister is daar. En die volgende oomblik trek hy weg met ‘n speod na waar die trailor is en so in die loop vra hy wat is in die waentjie – so asof ons smokkel met iets. So twee tree van die waentjie af antwoord manlief hom ‘KADAWER’. Ek het werklik nog nooit gesien hoe plak iemand se skoene vas aan ‘n teerpad soos daardie dag nie. Die man het net soos ‘n soutpillaar vasgehak in sy spore en met een benoude gegil geskreeu ons moet ry!

Noodeloos om te sê, my hele bang wese het net daar uitgebars van die lag. Dit was snaaks. Dit was baie baie snaaks om te sien daar is iemand wat banger is as ek vir ‘n ‘KADAWER’ So was my spanning so klein bietjie gebreek. Daar is paar plekke op die pad in Moz waar hulle daarvan hou om mense af te trek. Sommer vir geen rede. Dan sal hulle fout soek, om sodoende een of ander ‘bribe’ te aanvaar. En so gebeur dit ook. Mannetjie spring voor ons in en trek ons af. Groot meneer word ‘n reeks vrae gevra, en dit kom toe nou by die waentjie. ‘Wat is in die waentjie??’ Begin ook toe sommer nader stap. Ek meen – as ons iets moes smokkel sou hulle ons mos op die grens gevang het. Het die man nie gedagte nie? Hy hou ons mos nou net op. En ek stres oor die ‘sous’ Dis hel warm. En manlief sê ‘KADAWER’ O my aarde! Plak nog iemand se skoene solied vas in die pad. Grootoog gil hy ons moet ry! Weereens skater ons soos ons lag. Dit lyk darem vreeslik as hulle so vashaak.

Die res van die pad kry ons toe geen drama nie. Aangekom by die punt waar die kadawer se familie hom moet oorneem. Langs die hoofpad is die klein nedersetting of dorpie as mens dit regtig ‘n naam kan gee. Onder die een boom staan ‘n oopbak lorrietjie en wag. En daar is ‘n handjie vol mense wat ewe gewillig kom help om die lyk uit die waentjie te haal. Natuurlik knyp ek my ogies styf toe, want ek wil niks sien nie. Ons hoor toe by die klits wat natuurlik moes saam ry, dat die ou wat dood is net 1 familielid oor het, en dat dit die een ou man is wat daar rondstaan.

Dit was nogals hartseer. Om te dink jy begrawe jou laaste familielid, en net jy bly oor. Ek weet nie of was dit verligting of eerlike hartseer oor die arme ou wat oorbly nie, maar ek het toe paar trane geknip. Manlief het ook so traan of twee in sy ogies gekry. Die oomblik toe al die dankies gesê is laat spaander ons na ons blyplekkie om te gaan rus en oor te slaap, voordat ons weer vroeg die volgende oggend die langpad moet aandurf huis toe.

Die rit terug was vinnig. Ek kon ten minste nou om my rondkyk. En ja, die polisie/doane/spietkops/afpersers het ons paar keer afgetrek om te hoor wat smokkel ons. Magic woord ‘KADAWER’ Dis soos om die pause button te druk op ‘n movie. Geen probleme gehad nie en ons is tjoef tjaf deur die grens. Veilig by die huis aangekom en lag vandag nog oor die KADAWER storie. Maar dit was die eerste en ek hoop eerlik die laaste lyk wat ons moes rondry. Hoop hy RIP.

Liefde groete

Sonneblom